O łut ciepła

To była wczorajsza niedziela... cały dzień lało, a ja pojechałam nad zalew łowić pierwsze wypustki jesieni. Oto trofea :) A potem powstał wiersz.

O łut ciepła

Jesienne obrazki pod powieki wchodzą

rudzielce zawzięcie wyłuskują szyszki

żebrzę o łut ciepła nad zamgloną drogą

zanim wiatr zakręci ostatnimi liśćmi

Kolorowe plamy - ładnie ci w tym swetrze -

ziemi coraz bliżej z rana do wieczora

ponad pustym polem mknie słoneczny refleks

przygrywając wronom na mszę w ich diasporach

Jeszcze w wierszach mieszkam, wyobraźnią grzeszę

rozbierając strofy z fraz, co nie chcą wybrzmieć

cierpko żółkną olchy w coraz bledszym świetle

twój dotyk się zamknął w upartym niebycie

Ewa Pilipczuk 21.09.2015 r.

Jesienne róże

Wystarczyło kilka dni z pokropkiem, żeby ogród odżył. Wzeszły pierwsze zimowity.

Dalie po deszczu...  

... z fryzurą "na mokrą Włoszkę" :) 

Funkia w kroplistej biżuterii.

Konwalia :)))

Dojrzewa materiał na dereniówkę ;)

Jeszcze kwitną małe słonka.

... a tymi dojrzałymi zajęła się już sikorka modra.

Smacznego :)

Jesienne róże... gdzieś po drodze.

 Jesienne róże

Domykam lato w skarbcu września,

wieko mu skrzypi od łkań wiatru

powtarzających znany temat,

co w szarość żywe barwy zasnuł.

W chmurnych zaułkach na rozstajach

rwą się guziki jarzębinom;

ranek utonął w słotnych ariach,

mgłami po dachach się rozpłynął.

Kolczaste wiersze wschodzą w głogach

prując ostatki letnich złudzeń.

W dojrzałą jesień mnie poprowadź -

spójrz, dla nas kwitną późne róże.

Ewa Pilipczuk, 12.09.2015 r.

W zaułkach

Do roztoczańskich wspomnień jeszcze wrócę, a dzisiaj coś innego. Mam zaległy wiersz, więc czemu go nie pokazać? Lubię włóczyć się po starych zaułkach, podwórkach zapomnianych przez Boga i ludzi... ale czas nie zapomniał, jakimś cudem wyrosły na jednym z nich samosiejki delikatnych, letnich kwiatów. I tak powstał wiersz.

W zaułkach

Kruszeją odbicia w rozeschniętych ramach,

czas mchem unicestwia stare okiennice.

Świat błękitnych slajdów bezpowrotnie zamarł,

zardzewiały refren wiatr w futrynach gwiżdże.

Zgubione marzenia zasnęły w archiwum,

kurz wdarł się w historię i zrównuje z ziemią

biel ranków. Nie ujrzysz roztańczonych gipiur

w fałdach firan. Wieczne - pająki uprzędą.

Cień mruczy egzekwie duchom i kamieniom,

przechodzień omija rozczochrany banał.

Rozbite wazony koronki seplenią -

tylko ziarno wzeszło siłą kiełkowania.

Ewa Pilipczuk (koniec lipca 2015 r.)