Powidocznie

Wczesna wiosna w Kazimierzu nad Wisłą. Kilka fotek z minionej niedzieli, 26.03.2017 r. Tu ulica Klasztorna.

Widok z bulwaru nad Wisłą.

Nadwiślańskie łęgi wierzbowe.

Kwitnie złoć.

A w wąwozach przylaszczkowe runo :)

Aż niebiesko w oczach :)

Wawrzynek wilczełyko, rzadka roślina, w naturze pod ochroną.

Kokorycz pełna.

Miodunka ćma.

A to zdjęcie z zeszłego roku, z maja, ul. Krakowska. Przypominam celowo, bo posłużyło mi do wiersza, który dokończyłam kilka dnia temu.

  Powidocznie (przy Krakowskiej) 

Cisza wymościła gniazdo

w serdecznym skupieniu desek

półmrok rozlokował wspomnienia

na starym ganku

rozszeptanym krokami

staruszki

młoda magnolia

lgnie mezaliansem

do wiosennej zieleni

pokrzyw i jaskółczego ziela

sepleniąc różową koronkę

życia

ulica spiskuje śmiechem

turystów niepomnych

memento mori

kruchutka dama z parasolką

zmieściłaby się w jednym akapicie

wiersza fruwając ponad

kanionem zapomnienia 
 

Ewa Pilipczuk (6.05.2016, 26.03.2017)

Przyszła

Przyszła. I od razu rozsiała kolorowe nowinki w ogrodzie. Fotki z zeszłego weekendu, tu moje przylaszczki pod leszczyną. 

Kremowy szyk pierwszych korkusów :)

Fioletowy na razie solista :)

Rannik, czyli słoneczko z zielonymi promykami.

Moja ulubienica różowa przylaszczka.

Pierwszy w tym roku pączek fiołka.

Przebiśniegów moc :)

Pasiaczki i bielinki.

Rozkwitł ciemiernik biały...

... i ciemiernik czerwony.

Przylaszczki z wąwozu Głowackiego w Nałęczowie.

Przyszła

Jeszcze nieśmiała z chmurnym dąsem
porannym chłodem oszroniona
śnieżyczkom w trawie płatki plącze
z wróblami ćwierka po opłotkach

pomiędzy oknem a ulicą
rozśmiesza przestrzeń gwiżdżąc z kosem
fiolet krokusów szepcze miłość
wśród mgielnych świtów coraz głośniej

skowronek już z nowiną dotarł
wiatr w łęgach baziom zaszeleścił
a dotyk słońca jak pieszczota
która się w twoich palcach mieści

Ewa Pilipczuk

Kobiety z mojego rodu

Z foto-archiwum rodzinnego. Babcia Paulina, skończona piękność. Ur. 1903 r. zm. 1968 r.

Ślubne zdjęcie, początek lat 20. XX wieku. Babcia Paulina i dziadek Wacław (ur. 1905 r. zm. 1973 r.).

Babcia Paulina. Chyba jeszcze jako uczennica pensji dla panien.

Koniec lat 40. XX w. Na wczasach w górach. Na odwrocie zdjęcia jest napis: "Karpacz 9 lipca 1948 r." Od lewej moja mama (ur. 1925 r. zm. 2012 r.), dziadek Wacław, babcia Paulina.

Babcia Ewa. Nie mam z nią wspomnień, bo babcia umarła w czasie, gdy mnie jeszcze nie było na świecie (ur.1889 r. zm. 1942 r.) Znam ją z opowieści taty i cioć, znam tylko miejsca gdzie żyła i mieszkała. Bardzo blisko, gdzie ja teraz... a chodzę po jej śladach codziennie. Poświęciłam jej poniższy wiersz.

I ostatnia kobieta z rodu – ja (pierwsza z prawej, z czerwonym kwiatem na sukience). Fotka ze spotkania 27 stycznia 2017 r. na 76. Dachu Autorów w Warszawie, pod auspicjami Stowarzyszenia Autorów Polskich Warszawski Oddział II.

... i ze Stanisławem Kruszewskim w Zambrowie, prowadziłam Staszka wieczór autorski 13 stycznia 2017 r.

 Babci Ewie (nigdy nie poznanej)

Chodzę po twoich śladach

Lubartowska,

Czwartek
Szkolna

Stara Kalina …

pewnie deszcz brzmi tak samo

szyby oddychają mgłą

jesienią liście dotykają spełnienia

zima rozsiada się na drzewach

srebrnym richelieu

a w Czechówce

zalotnie przegląda się

wiosenne słońce

dziś nie słychać turkotu furmanek

na Słomianym Rynku

w domu na Tatarskiej pelargonia w oknie

ociera się o banał

ulicznych jarzeniówek

została już tylko Lipowa

między krzyżami ciasno

bo tak chowali

gdy światem wstrząsały

spazmy wojny

jesteś ponad

w misterium spokoju starych drzew

do wiecznego spotkania

gdzieś na końcowym

Ewa Pilipczuk 21.01.2017 r.