Ciepła przystań

Lublin w blaskach listopadowego zachodu słońca; fotki z poniedziałku, 25.11.2013 r.

Z wieżami lubelskiej Starówki...

... w tym z najpiękniejszą, Trynitarską.

A do porannej kawy w Ciepłej przystani przyniosłam ostatnią jesienną hortensję z Kozłówki.

Ciepła przystań

Szare powietrze mgłą zasnute,

o świcie krążył płatek śniegu,

ostatni liść w pozłocie kruchej

drży w pierwszych taktach zimnych etiud.

Jesień odchodzi w rdzawych sukniach

modrzewi; róże śpią w chochołach,

pejzaż za oknem też posmutniał

lecz słońca w sobie nie odwołam,

gdy garstkę ciepła mi przynosisz

w zwykłej rozmowie na dobranoc,

w codziennych rytmach szarych godzin,

kiedy dzień dobry mówisz rano.

Za chwilę zima dni pobieli,

nie zmarznę w jej lodowych błyskach,

bo w twoich uczuć sztukaterii

znalazłam sens i ciepłą przystań.

Przewodnia fraza

Pałac Zamoyskich w Kozłówce, położony w odległości ok. 30 km. od Lublina, zbudowany w stylu barokowym w latach 1736-1742. Pałac wraz z parkiem wpisany został na listę Narodowych Pomników Historii. Nie jest moim zadaniem powielanie informacji o tym wspaniałym zabytku z licznych przewodników turystycznych, czy Wikipedii. Z pewnością wszyscy dobrze go znają, tak jak Łańcut, Baranów, czy Łazienki; a więc będzie to moje spojrzenie poprzez późnojesienne plenery.  Zdjęcia z minionej niedzieli 24 listopada 2013 r.

Brama do Parku z herbem Zamoyskich "Jelita".

Jedyne wnętrze, w którym można zwiedzającym robić zdjęcia, to kaplica pałacowa.

Tył pałacu.

Na trawnikach i alejkach królewskie ptaki...

... chętnie pozowały do zdjęć i dosłownie plątały się pod nogami zwiedzających.

Harem też jest...

I na koniec owoce cisu w parkowych nasadzeniach.

Przewodnia fraza

Życie wciąż głaszcze mnie po głowie,

jesienny wiatr nie rozwiał marzeń,

nie zawsze błękit gra rapsodię,

w szarości chmur też mi do twarzy.

Nie umiem nazwać tego wzniośle:

na pięciolinii moich wzruszeń

słoneczne myśli dźwięczą wiosną

nawet w zimowej zawierusze.

I choć czasami niebo płacze,

dyrygent zmienia partyturę,

melodia uczuć brzmi inaczej,

karminy w łzawość nut wplątuje.

I cóż, że zmilkły złote lśnienia,

nie straszne zimna mi powroty,

przewodniej frazy chłód nie zmienia -

kocham. Nikomu nie mów o tym... :)

(z szufladki późnojesiennej)

Na jutro

Późnojesienne migawki z nałęczowskiego parku. Zdjęcia z minionej niedzieli, 17.11.2013 r.

We dwoje nawet na drzewie jest miło :)

Jagódki dławisza okrągłolistnego.

Kwitnący rdest...

... i listopadowe kaczeńce.

:-)

 Na jutro

Drzewa śpią w mglistej ciszy

i o wiośnie nie marzą,

smętki się zagęściły

w kusych dniach kalendarza.

Szary ranek i sweter,

czas się w chmurach zatrzymał;

myśli blade i nie te,

a marzenia w archiwach.

Burą suknię zakłada

odchodząca już jesień;

miłość tylko w balladach

gdzieś odzywa się echem.

Wiatr gra tęskną symfonię,

w snach optymizm mi utknął.

Czy powróci – nie powiem...

wiersz odłożę na jutro.

To właśnie wtedy

"Za oknem szaro, smutno", a w ogrodzie jeszcze mnóstwo kolorów. Fotki z 16 listopada 2013 r. Krzew berberysu...

... i jego owoce.

Stokrotka.

Bratek.

Złocień drobnokwiatowy.

Fiołki chłodów się nie boją...

... niektóre nawet jeszcze w pąkach.

Wrzoścom pomyliły się pory roku.

I jeszcze dwie gracje :)

To właśnie wtedy

Kiedy poranek stuka w okno

gałęzie z wiatrem się zmagają

nawet gdy świty w deszczu mokną

wieczór odchodzi nieba skrajem

w tańcu kolorów na jesieni

w blaskach poświaty księżycowej

gdy uśmiech w łzę się nagle zmieni

i masz minutę na rozmowę

gdy złoty liść we włosach utknął

ostatni bratek drży na trawie

kiedy mi mówisz, że ci smutno

w szarym, pochmurnym listopadzie

grudniowym brzaskiem w mróz czy słotę
w zwykłym codziennym zaganianiu
kiedy choinki kapią złotem
na czubku świerku zasnął anioł

nawet gdy czasu mi brakuje

chętnie zapadłabym się w ciszę

gdy ciepłem słów mnie obejmujesz

to właśnie wtedy wiersz się pisze

(z szuflady archiwalnej)

Listopadowe ostatki

Jeszcze kilka wspomnień z mojej wędrówki po Roztoczu (zdjęcia z 11.11.2013 r.)

I parę pięknych okazów z mojej kolekcji grzybów nadrzewnych.

listopadowe ostatki

utkane z wietrznych chmur marzenia

gdzieś rozsypały się po kątach

czas je w kropelki pozamieniał

sączące się za dziesięć piąta

na strychu wspomnień zakurzone

drzemią fantazje niedzisiejsze

jesień stargała liście klonom

mchy zielenieją późnym wierszem

w palecie brązów las zasypia

ranki wplątane w mglisty bezmiar

tylko w wieczoru zakulisiach

pachnie cynamon i poezja