Potęga i kruchość

Kilka obrazków z tegorocznych Dębek. Ten wiatrem malowany :)

Na ten widok czekam cały rok :)

Nadmorskie wrzosowiska. Takie fioletowe wysepki można zobaczyć tylko pod koniec sierpnia.

Zachód...

Kiedy dzień zaczyna oddychać złotą ciszą, na plażę wracają ptaki.

Sosny wiatrem stargane.

Kruchość... ten widok mnie zainspirował.

Kruchość

Czasem przychodzi godzina

albo chwila po deszczu

we wrzosowej rosie

z płową mantrą piasku

kiedy szary dzień odlatuje

z krzykiem mew

gdy słońce kończy pracę nad ziemią

łodzie upartych myśli wypływają

na łowiska zmierzchu

z falą mruczącej nadziei

że może kiedyś

poza marginesem czasu

spotkamy się jak dwa kruche piórka

w domu z oknem na wszechświat

za drugim horyzontem

pijani ze szczęścia

z rękawami pełnymi marzeń

na brzegu tajemnicy

wieczór zaciąga kotarę z chmur

w ciepłej przystani splecionych dłoni

podziel się ze mną

komunią

chwili

Ewa Pilipczuk, 23.08.2017 r.

Rozmaitości w dwa wiersze

Dużo się działo między postem, a postem; trudno wybrać z kilkuset zdjęć. Dziś rozmaitości, a na początek sierpniowy skansen. 

I trochę kwiatów późnego lata... moje liliowce, jeszcze kwitną.

Ale... Jesień idzie, nie ma na to rady! ;-)

Fragment Łodzi nocą... echa III Zjazdu Poetów. Fotka do "Kołysanki dla Łodzi".

Miła pamiątka - Almanach III Zlotu Poetów w Łodzi z moim udziałem.

Wiem, że to zdjęcie już było, ale powtarzam, bo stało się mottem do napisania mojego drugiego wiersza.

* * * * *

Przez kotarę wieków
(kołysanka dla Łodzi)

Popatrz dzień już za nami

na Piotrkowskiej gwar ucichł

stary gołąb też zamilkł

gdy kapelusz zdjął Tuwim

tnie gorące powietrze

Księży Młyn z famułami

Matce Boskiej Chojeńskiej

klon się skłonił zza bramy

szalom cieniom bałuckim

szepcze wiatr parną nocą

do kamiennej poduszki

ślepym murom i oknom

pokruszonym podwórkom

i ulicom zszarzałym

szafirowe dobranoc

mruczą senne tramwaje

zmrok się zsunął nad miasto

w konsultacji z księżycem

u poetów zaś jasno

nowy wiersz tu napiszę

Ewa Pilipczuk, 28.07.2017 r.

(wiersz znajdzie się w Antologii Łódzkiej, wydanej na jubileusz miasta)

* * * * * i drugi wiersz...

Na jednej ręce (Tacie)
 

Był czas

w tamtym ogrodzie wiosną

kasztan dymił białym obłokiem

pomiędzy bzem a jaśminem

snuł się zapach

pieczonych babek z piasku

bezpiecznie bujając się

między niebem a ziemią
gdy mnie brałeś na ręce

drzewa zapatrzone we własne cienie

z zielono szumiącą nadzieją

że będą żyć wiecznie

zanim zapadnie tysiąc klamek

i wiele mostów się spali

okopconych bez zmrużenia oka

nieczułą szarzyzną

niech ta chwila zapadnie

tylko ją chcę zabrać

w ostatnim kadrze przy zejściu z peronu

na rozstaju między tu a nigdzie

w chybotliwych półblaskach słonecznych smug

gestem łagodności

aby raz jeszcze wejść do tego świata

gdzie moje całe szczęście

mieściłeś na jednej

ojcowskiej ręce

Ewa Pilipczuk 9.08.2017 r.