Do Siego Roku!

Do Siego Roku!

W feerii blasków, fajerwerków
grudzień pożegnał chłodną przestrzeń.
Niknie świąteczny zapach świerku,
wiosenne myśli drzemią jeszcze. 

A serial życia biegnie dalej,
rytmem zegarów chwile kłute;
doba w jasności większej wstaje,
wiatr zagrał na słoneczną nutę. 

Spójrz miły, pewnie nie dowierzasz,
niebo się śmieje tak błękitnie.
Będziemy razem rok przemierzać,
a w twoich oczach bez zakwitnie. 

Ewa Pilipczuk 

Kochani, życzę, abyśmy w zdrowiu i spokoju doczekali następnego roku. Niech Wam się darzy we wszystkich sprawach jak najlepiej i niech się spełnią Wasze marzenia. Radości, nadziei i w miarę przewidywalnej przyszłości Wszystkim! :)

Łaś się nam kolędo!

Łaś się nam kolędo

Przedświąteczny zamęt, niebo szarookie

nad drzewami w parku otula gawrony.

Choinkowe światła w kawalkadach okien,

nuty kolęd ciepłe,

błyszczące, jak płomyk.

Niech dodadzą myślom skrzydlatych dopieszczeń

(czas nie szczędzi zmarszczeń na duszach i twarzach),

niech lecą ogrzane w spochmurniałą przestrzeń,

by nadzieją zabrzmiał

wigilijny pasaż.

Łaś się nam kolędo jak kiedyś u mamy

zdób werniksem magii zmęczone chodniki.
Pobłogosław w wierszach słowom niedospanym,

by przesłanie Jutrzni

zdołały uchwycić.

Ewa Pilipczuk, 19.12.2016 r.

Życzę Wam, Kochani spokoju, dobroci, miłości, wzajemnego zrozumienia i nadziei.
Dobrego wypoczynku, Ogrodnicy i wszyscy zaglądający, pięknych Świąt Bożego Narodzenia :)*

Przedświątecznie

Kilka fotek z przybranego świątecznie lubelskiego deptaka. Zdjęcia zrobione kilka dni temu.

Na co komu wiersze utkane ze smutku

Już w znoszonych butach z radości uszytych

dziś mi nie po drodze, ścieżki zatarł czas.

Kolorowy sierpień

z tkanych wiatrem rycin

został za kurtyną i w szarugach zbladł.

Na grudniowym bruku coraz więcej wspomnień,

śmieją się choinki w jasnych taflach szyb.

Z nadzieją pod rękę

pochód marzeń odszedł -

nie wiem, czy na zawsze, czy na chwilę znikł.

Umarł święty spokój, bunt strofy potargał,

drgają świeczki rozstań jak niechciany sen.

W za długich wieczorach

rozkwitła nostalgia

w niespokojnych myślach, w księżycowej mgle.

Nieznane się stroi w mezalians z przeszłością

opadają maski, usta w spazmach drżą.

W ulewie kłamstw moknie skołatana wolność -

czy wzejdzie jej światło,

czy pokryje mrok...

Ewa Pilipczuk (grudzień 2015 - ostatnia strofa grudzień 2016)

Róża roratnia

Hu hu ha, hu hu ha... trochę zimowych fotek z Lublina i Kazimierza pobielonego śniegiem.Przełom listopada i grudnia 2016. r. Tu biały Lublin.

I biało w Kazimierzu.

Bulwar w Kazimierzu

A tu już zima w moim ogrodzie.

Stołówka w ogrodzie otwarta :)

Kwitła jeszcze w pierwszą niedzielę adwentu, nazwałam ją różą roratnią. Zainspirowała mnie do wiersza...

 Róża roratnia

Introit w mgłach

miękko otula płatki

listopad podaje zimowe „a”

smyczkom zszarzałych łodyg

krople wtórują pacierzem porannym

próbuję podeprzeć chmury

zatrzymać czas na granicy

pieśni niedokończonej

rorate caeli... *

zagraj mi staccatem w jesiennym finale

na myśli niepokorne

obietnice umarłe w niespełnieniu

lustra z puklem melancholii

obrazy patrzące z wyrzutem

za niewiarę w raj

i święty spokój

a potem ze starej kantyczki

wybierz kolędę najbielszą

z safianowym refrenem

oprawną w grudniową łaskę

na czas przyszły niedokonany

na wieki wieków

z miłością

z koloraturą śmiechu

mamy

Ewa Pilipczuk, 27.11.2016 r.

*rorate caeli desuper – spuście rosę niebiosa (początek tradycyjnej pieśni adwentowej)