Szczęśliwego Nowego Roku!

Szczęśliwego Nowego Roku!

Gdy zegar wybije północy godzinę,

a grudzień na dobre zamknie bramę roku,

moje szepty, słowa, dzisiaj do Was płyną,

najlepsze życzenia rozścielą się wokół.

Zatrzymajmy wszystko, co dobre i piękne,

chociaż dni, co przeszły, to nie tylko cuda;

szczęśliwe niech dźwięczą swym radosnym echem,

a przyszłe? Uwierzmy, że się muszą udać.

Każda nowa chwila niech błyszczy pogodą,

jeśli łzy, to tylko w drobinach wzruszenia,

Anioły Miłości za rękę Was wiodą

i z ochotą spełnią najskrytsze życzenia.

Nieważny kalendarz, bo cóż, że rok więcej

kiedy duch młodzieńczy sens życia ukwieca;

najcieplejsze myśli i gorące serce

jak co dzień przesyłam. Zwyczajna kobieta.

Życzę Wszystkim zdrowia, miłości, radości z życia, odwagi w marzeniach i wiary w ich spełnienie w 2014 roku :)*

Pod koniec grudnia

Koniec grudnia w Kazimierzu nad Wisłą, odsłona I. Fotki z 26.12.2013 r.

Nad Wisłą.

Grudniowa impresja z rzepami.

Gawronia przystań...

... w dekoracjach z jemioły.

Kos.

Znalazłam pierwsze bazie...

... i ostatnie kwitnące jaskry.

A zima - tylko piernikowa, w świątecznych witrynach :)

Pod koniec grudnia

Odchodzisz w przeszłość stary roku,

powoli czas domyka pętlę;

jeszcze choinek zapach wokół,

ciepłota wspomnień, jakieś wiersze

zgubione w ciszy gdzieś nad ranem.

Szept słów w jesiennym kolorycie,

tęsknoty w strofy poskładane,

gasnący blask świątecznych życzeń...

Świt porozścielał szron na trawie,

za oknem chłodny wiatru powiew.

Wiesz, kocham ciebie coraz bardziej,

w coraz jaśniejsze dni

grudniowe.

*** Radosnych Świąt! ***

... i nieco białego nastroju... :)

Świt przed wschodem słońca w drugi dzień Świąt, 26.12.2013 r.

  Radosnych Świąt!

Nie ma pierzynek i czap śniegu,

koronką szadzi zakwitł trawnik,

gdy w sercach nastrój, cóż, to szczegół -

dziś będzie pięknie, tak jak dawniej.

Kiedy zapłoną w domach świece,

a radość myślom drogę wskaże,

niech wszystkie troski gdzieś ulecą,

złapiemy nieba mały skrawek

i w puchu słów znajdziemy przystań,

smutki, jak sople się rozpłyną.

Spójrz pierwsza gwiazda już rozbłysła,

niesie nadzieję, ciepło, miłość.

* * * * * * *

Radosnych Świąt Bożego Narodzenia, Kochani! W kręgu najbliższych, cieple najpiękniejszych uczuć, z odrobiną magi w blasku świec... zdrowych, spokojnych i smacznych :)*

Przedświątecznie

Dziś, dla podkreślenia przedświątecznego nastroju,  przemieścimy się w czasie do dworu z Żyrzyna, przeniesionego do skansenu Muzeum Wsi Lubelskiej. W minioną niedzielę (15.12.2013 r.) dwór był otwarty dla zwiedzających, a jego wnętrze przystrojono świątecznie, według tradycji z 1939 roku. Zachowano autentyczny wystrój i ozdoby z tamtych lat... czy tylko z tamtych?

W jadalni stół już nakryty do wieczerzy wigilijnej.

Po wieczerzy wszyscy przenoszą się do salonu; oczywiście pierwsze biegną dzieci  :)

A w salonie przepięknie pachnie choinka (zwykły świerk z lasu). Zazwyczaj była do sufitu.

Na czubku świerku obowiązkowo usiadł anioł.

Srebrne szyszki, korony...

... i pawie oczka; też takie robiłam w dzieciństwie :)

Cukierki "sople" - kto jeszcze pamięta? Łańcuch z równiutko pociętych słomek i bibułki, nastrojowa gwiazdka z aniołkiem.

Do przedświątecznego nastroju dodam jeszcze zapach moich hiacyntów, które właśnie rozkwitły kilka dni temu.

Przedświątecznie

A w grudniu wciąż jesień zamglona i szara,

w przedświątecznym zgiełku natrętne reklamy,

świecidełka, dzwonki w sklepowych fanfarach,

strzępki rozmów, życzeń w pośpiechu składanych.

Znów czerwone barszcze, pierogi, wzruszenia,

nad białym obrusem pochylone twarze,

noc zabłyśnie gwiazdą w szafirowych cieniach,

czarodziejską magię tej chwili pokaże.

Idą Święta, kroczą grudniową szarugą,

rozścielają ciepło na zmarzniętych sercach,

uśmiechnij się do mnie, to już tak niedługo;

wkrótce świerk zapachnie i zabrzmi kolęda... 

Przedzimowy ogród

Miniona niedziela była bardzo pochmurna, ciemna, siąpiąca... Pojechałam do ogrodu i zobaczyłam go w uroczej biżuterii z kropelek mgły i mżawki (fotki z 15.12.2013 r.).

Stawik zamarzł jeszcze na początku grudnia.

Owoce ligustru.

Kalina w perłowym werniksie.

Fiołki na przedzimiu mają się dobrze :)

I największa niespodzianka - wzeszły już przebiśniegi.

Przedzimowy ogród

W ascetycznym brązie nagość łodyg tonie,

rankiem przystrojona w koronkowe biele;

mróz pełznie powoli skopanym zagonem,

choć jeszcze nie nadszedł, wciąż skrada się śmielej.

Cicha tafla stawu zamknięta w krysztale,

zszarzała zieloność mchem weszła na drzewa,

powojnik rozpostarł łodyżki zbielałe,

drewniany płot skrzypi w zimowych zaśpiewach.

Wolę ten krajobraz, jego senną ciszę

- tu hałas komercji uszu mi nie łaje -

gdzie zmarzniętą różę wiatr do snu kołysze,

niż sztuczne choinki, śmieszne mikołaje.

(z szufladki archiwum)

A nie mówiłam?

Dzisiaj trochę letnich remanentów, które jeszcze nie gościły na Impresjach. Pod koniec sierpnia odwiedziłam Wojciechów, miejscowość oddaloną o 25 km od Lublina, położoną wśród malowniczych wzgórz pokrytych lasami, słynącą z tradycji kowalskich. Tu kuźnia, której historia sięga 1920 roku.

Nad pięknym krajobrazem góruje kamienna wieża z XVI wieku, zwana "ariańską".

Obecnie w  wieży znajduje się jedyne w Polsce Muzeum Kowalstwa.

W wąskich korytarzach wnętrza można zobaczyć kute krzesła i ramy obrazów.

A potem wspinam się po 107 schodach wieży i podziwiam po drodze arcydzieła sztuki kowalskiej.

Och... żeby mieć taką miotłę ;)

Przeniesione wyposażenie starej kuźni; palenisko, kowadło,  młotki, szczypce...

... i pogrzebacz z diabelskim stojakiem.

Kowalstwo nieodłącznie związane jest z rolnictwem. Narzędzia i przedmioty codziennego użytku - młotki, piły, grabie, sierpy, brony...

Różne przedmioty i elementy ozdobne, wszystkie artystycznie wykute.

Miotłę też można wykuć...

... a nawet myszy pod miotłą.

I jeszcze pies myśliwski (może być na myszy).

A potem... potem już jesień otworzyła wrota... Zabytkowe ogrodzenie kościoła i aleja kasztanowa w Wojciechowie.

A nie mówiłam?

(…)

Otulę cię w wiersza koronkowy szalik,
aby nie ochłodły twoje letnie myśli,
słowem, jak iskierką mogę je rozpalić,
zatrzymam zwątpienia zimowego wyścig.

(3.09.2013)

Teraz...

Jesień odeszła w ciemnej sukni,

dzień z nocą zawarł pakt o duszę;

za oknem pejzaż też posmutniał,

nie dając rankom barwnych wzruszeń.

Grudzień gdzieś utknął w szarych chmurach,

pociąg z radością nam się spóźnił;

gawronom szron posrebrzył pióra

księżyc nie prosi na nokturny.

Ostatni liść wiatr z brzozy zerwał

i w chłodnych kroplach czas się sperlił.

Wkrótce nadejdą białe święta...

no włóż ten szalik z moich wierszy.