W mroźny dzień

Zimowa biżuteria ogrodu (zdjęcia z niedzieli, 26.01.2014 r.)  Kalina.

Owoce róży w lodowych woalkach.

Ligustr.

Trochę staroświeckich, beżowych koronek...

...i czerwone serduszko miechunki.

Zimozielona trzmielina.

Kwiczoły uwielbiają jagody ligustru.

Dzięcioł zaś woli przeszukiwać korę. 

Swoisty "miernik" śniegu w moim ogrodzie; w niedzielę było mniej więcej 30 cm, teraz pewnie drugie tyle... 

W mroźny dzień

W wyiskrzonej dali krążą płatki śniegu,

przez pryzmat promieni skrzące diamentami,

wszystko ustalone od pradawnych reguł,

lecz zimowym pięknem nie dam się omamić.

Jeszcze długo czekać, zanim pierwszy krokus

szafranowym płatkiem rozświetli trawniki,

rozśpiewane ranki wrócą do ogrodu,

wierzba nad Bystrzycą wiosennie zaskrzypi.

Choć znów za oknami lód i zawierucha,

ptaki nie śpiewają, tylko wiatru skowyt,

wśród podmuchów zimy rytmu serca słucham,

gdzie maj szumi liściem w mroźny dzień styczniowy.

(z szuflandii)

Z tobą niestraszna

W takie mroźne dni skutecznie mogą rozgrzać tylko słoneczne kolory. Dziś pejzaże z kilku styczniowych zachodów słońca.

Z tobą niestraszna

Nad rzeką mróz diamenty sypie,

wiatr kłębowisko chmur tarmosi,

na polach niełaskawy styczeń

rozkłada śniegu zimny dotyk.

Zamknięte dale w pół-fioletach

drgają symfonią mroźnej ciszy,

na stawach lśni lodowy spektakl

w szarościach rannych mgieł spowity.

Zanim wiosenne dni nastaną

chcę w cieple twoich ust zasypiać.

Pocałuj mocno na dobranoc -

z tobą niestraszna żadna zima.

Nie chcę czekać

Z zimowej galerii ogrodowej.

Nie chcę czekać

To nie pora na wiersze,

gdy za oknem szarówka,

mroźny świt pełen westchnień

z sennych mgieł styczeń utkał.

Wiatr wypłoszył marzenia -

znów wychudły i zbladły.

Smutki w chmurach pozbierał,

z barwnych snów chłodem zadrwił.

W kryształowych pryzmatach

błyszczą płoty i drzewa,

srebro błądzi wśród latarń

przy zimowych zaśpiewach.

Deszcz zamienił się w sople -

to nie pora na miłość.

… Nie chcę czekać na wiosnę -

będę kochać cię zimą.

Tylko po co

Aura nie rozpieszcza kolorami, a więc dziś trochę czerwieni na rozjaśnienie szarości zimy. Owoce dzikiej róży jeszcze nie sczerniały.

A może gile?

I nie tylko. Szafirowy sweter z czerwonym kwiatem też poprawia nastrój... ;-)

 Tylko po co

Można żyć bez śpiewu ptaków,

kiedy słońce z mgieł wychodzi,

nie podziwiać barwy kwiatu

wśród zamętu zwykłych godzin;

nie śniąc nigdy o obłokach,

tak z dnia na dzień, jak najprościej,

w ramy czasu wstawiać kroki

bez fantazji, łez radości

Nie całować bzów w ogrodzie,

gdy od rosy lśniące kiście,

bez tęsknoty, marzeń co dzień,

zachwycenia złotym liściem,

nie smakując muśnięć wiatru,

nie nurzając się w zieloność,

bez zadumy nad dnia sacrum

gdy zachodnie zorze płoną,

bez tych szeptów, gwiazd na niebie,

tkwić w spokoju dniem i nocą,

bez poezji i uniesień...

tylko po co?

(wyciągnięty z szuflandii)

***(i zimą wiersze...)

*** (i zimą wiersze)

i zimą wiersze chcą polatać

w skrzydlatych frazach pod obłokiem

cóż, że do maja taki kawał

pachną im chabry modrookie

z frywolnym wiatrem iść w zawody

by potarmosił im sukienki

i niechby gdzieś uparty słowik

śpiewał gdy zmierzch utula błękit

a każdy pragnie – nie inaczej -

wiązanki z maków garstki wiśni

w kochanych oczach bez zobaczyć

a co, nie mogło im się przyśnić?

;-)

Szara piosenka (humoreska)

Styczniowe zachody słońca (fotki z kilku ostatnich dni, z wyjątkiem jednej).

A może by tak?... :)

I na koniec Orkiestrowej Niedzieli lubelskie Światełko do Nieba (dodałam 12.01.2014 r. godz. 20: 45).

Szara piosenka (humoreska)

Szare ranki mgłą zasnute,

szary sweter - na pokutę;

melancholia rozłożyła się

na świerkach.

Miłość drzemie w starych liściach,

ani wczoraj, ani dzisiaj

tak jak wróbel na gałęzi nie chce

ćwierkać.

O kolorach zapominałam,

barwne myśli śpią w annałach,

styczeń przykrył je skurzoną

peleryną.

Choć w szarościach dni się wleką

i do wiosny tak daleko,

jeszcze wszystko przecież nam się

nie prześniło.

Tylko powiedz jedno słowo,

z szarej zimy blask wydobądź,

barwny bukiet w każdym wierszu

ci przyniosę.

I rozkwieci się w tym chłodzie,

gdy mi szepniesz je na co dzień.

„Zimno dzisiaj... wiatr je wywiał.”

- Że co, proszę???!