O świtaniu

O świtaniu...  do wiersza. Smużka błękitu.

Już czas na wiosenne czułości... podpatrzone w Ogrodzie Saskim.

To się dzieje naprawdę, przebiśniegi są wszędzie :) I jeszcze kilka ogrodowych niespodzianek z mojej lutowej wiosny.

Różowa przylaszczka wychodzi z zimowych powijaków.

Wschodzą tulipany.

Ciemiernik biały.

Leszczyna w pełnym rozkwicie.

Drozd kwiczoł w godowym upierzeniu z jaskrawożółtym dziobem :) 

A jako że dziś Tłusty Czwartek, zamieszczam kilka fotek z moich "praktyk robotniczych" w pizzerii moich dzieci. To trudniejsze, niż pisanie wierszy... Działo się to w minioną sobotę, a przyłapała mnie telefonem na gorąco synowa Monika :)

O świtaniu

Bądź – powiedziało okno
spuszczony ze smyczy mrok
skrył się pod stołem 

dzień wszedł do pokoju
cienką smużką błękitu
z nutą rozrzewnienia na ścianie
pozwolił roztańczyć się półcieniom 

dzień dobry ulico ziewająca
gasnącymi kręgami latarni
i wam drzewa bezlistne
windo z upartą melodią
wierszu z niewydarzoną puentą 

i tobie lustro
z zaspanym spojrzeniem
które próbujesz mnie nauczyć
jesieni życia

Ewa Pilipczuk, 22.02.2019 r.

Z zimowej kantyczki

W Kazimierzu na Gromniczną...
W oczekiwaniu na przedwiośnie - w mieście, w kałużach i nad Wisłą. To jeszcze zdjęcia sprzed choroby, 2.02.2019 r. Ostatnie - do wiersza.

Kazimierska kałuża. Jaka piękna :)

Pierwszy w tym roku przebiśnieg w moim ogrodzie.

Z zimowej kantyczki

Za zakrętem bramy
skamieniałe miasto

w ciszy co utula wszystkie dzienne sprawy

poradlonym myślom

pod zmęczoną gwiazdą

powtarza jak mantrę modlitwę dla słabych

przychodzą wspomnienia

wiatr je tu kołysze

w poszarpanych chmurach w sukience przykrótkiej

niebo za daleko

ziemia coraz bliżej

wasze dobre dłonie i moje malutkie

Ewa Pilipczuk, 12.02.2019 r.