Jesień na ósmym piętrze

Na pożegnanie sezonu w Ogrodzie Botanicznym UMCS w Lublinie kilka obrazków z październikowych ostatków. Kolory jesieni i okruchy lata. Od 1 listopada Ogród zamykany jest na pięć miesięcy.
Fot. własne, 26.10.2017 r.

A to moja jesień z ósmego piętra...

Jesień na ósmym piętrze

Łagodnie wchodzi w pochmurność
wygasza emocje ekranów
rozedrganych hałasem
podwórkowych bóstw politycznych
z krzywoustym potokiem łgarstw 
 
miękko wycisza arabeski przekleństw
nieszczęśnika na skwerku
z butelką podrobionego szczęścia
odgłosy pośpiesznej ulicy
i strome wycie karetki 
 
suta w nadziemsko szary jedwab
skłania liściaste rudości i pąsy
do powolnego kontredansa
w towarzystwie majaczących
wież starówki 
 
jeśli wieczorem z balkonu zobaczysz gwiazdy
sprowadź je z grafitowej filiżanki nieba
do moich palców
na zaczyn jasnego wiersza
dla dwojga o świcie 
 
Ewa Pilipczuk, 21.10. 2017 r.

Jeszcze mi pozwól...

Kilka obrazków z mojego październikowego ogrodu. Zdjęcia jeszcze ciepłe, z wczoraj :) Kalina.

Zimowit jesienny.

Rozchodnik okazały.

Krokus jesienny.

Krokus jesienny

Rozchodnik okazały i dziewięćsił.

Marcinki i rusałka pawik.

A to moja pierwsza osiemnastka - zdjęcie do indeksu.

Sobie na osiemnastkę (którąś tam...)

Zanim (prośba do Życia)

Jeszcze mi pozwól biegać boso
pośród koniczyn w kwietne lato
pokłonić się dojrzałym kłosom
nadać imiona wszystkim kwiatom

zanurzyć myśl w bezkresie marzeń
zatrzymać czas na małą chwilę
kiedy dzień do snu już się kładzie
kupić na jutro szczęścia bilet

na wrzosowisku świt pogładzić
gdy rosa pachnie mi jesienią
posłuchać śpiewu wiatru zanim
brzozy zielone suknie zmienią

nie bądź tak prędkie zwolnij proszę
pozwól raz jeszcze iść na całość
daj mi wytchnienia za dwa grosze
smak pocałunków (ciągle mało)

świerszcze niech stroją skrzypki w stogach
zanim popłynę ku twym brzegom
(dusza bez piękna jest uboga)
i znów napisać wiersz dla niego

Ewa Pilipczuk
z tomiku Impresje codzienne (a na ucho powiem, że następny tuż, tuż... )

To już niedaleko (z akwatyków jesiennych)

Nie byłam tam kilkadziesiąt lat...
W sobotę udało mi się wpaść na chwilę do Łazienek Królewskich w Warszawie. Niewiele się zmieniło, choć wydały mi się mniejsze i skromniejsze, niż te sprzed lat. Może to przeciąg czasu przywiał utrwalone z dzieciństwa obrazy, a może wczesna jesień, którą właśnie tam dogoniłam... albo raczej to ona dogoniła mnie.
Przez godzinę zdołałam tylko obiec Pałac Na Wyspie ze wszystkimi stawami, potem trzeba było spieszyć się do pociągu. A oto w kilku obrazkach efekty moich odwiedzin. Wiewiórki były takie same. Zdjęcia z 30.09. 2017 r.

Zainspirowała mnie kałuża... a w niej wyspowiadane z kolorów lato wstępujące do nieba.

 To już niedaleko
(z akwatyków jesiennych)

Solówka starej wierzby

na śliskich konarach

skrzypieniem wtrąca się w chór kropel

mokre zagony chodników

pod parasolem klonów

zaklinają chmury o odpust

wyspowiadane z kolorów lato

dostało absolucję

wstępując kałużą do nieba

zanurzmy się w bliskość

wystarczy mi twoje spojrzenie

aby w nim przetrwać

zanim dojdziemy na drugą stronę drogi

z kiściami bzu pod płotem

Ewa Pilipczuk, 4.10.2017 r.