Grudzień... czas świątecznej magii

Trochę lubelskiej świątecznej magii :) Śniegu wprawdzie brak, ale miasto już udekorowane na Boże Narodzenie.

A teraz będę się chwalić :) Brałam udział w Konkursie Fotograficznym "Lublin-Travel". Ze 104 nadesłanych przez uczestników konkursu  zdjęć, jury wybrało cztery, które zostały uhonorowane nagrodami. Moje zdjęcie zdobyło czwarte miejsce i wyróżnienie. Dostałam piękny dyplom i cenną nagrodę. Wernisaż pokonkursowy odbył się 5 grudnia 2019 r. Fotografie konkursowe można oglądać do 31 stycznia 2020 r.  w  Lubelskim Ośrodku Informacji Turystycznej i Kulturalnej, ul. Jezuicka 1/3.

To zdjęcie konkursowe. Zdobyło czwarte miejsce i wyróżnienie.

I najnowszy, grudniowy wiersz...

Mała dziewczynka

Dobiegała siedemdziesiątki

ciało drobne, jeszcze zwinne nie poddawało się szybko czasowi

codziennie sprawdzała, czy blizna po niedawnej operacji

na policzku blednie i zaciera się - była bezlitosna, szpeciła

w spadku po matce zaczynała utykać z haluksem na prawej stopie

oczy żywe, ciemne, włosy z blaknącym brązem zeszłorocznych kasztanów

odsłaniały u nasady białą mereżkę jakby przyprószoną poranną szadzią

od lustra zdobywała coraz więcej wiedzy o starości

od zmiętej pościeli – o postępującej insomnii nad ranem

stawała się niewidoczna mniej pisała o makach piła więcej kawy

dłużej patrzyła w okno na coraz szybciej uciekający przed nią świat

okruchy młodości zamiatała do wierszy o słonecznych puentach

w snach ciągle widziała małą dziewczynkę zrywającą w zbożu kwiatki 

ze ścieżki off słyszała głos taty – dziecinko, pora wracać do domu

podawała mu posłusznie rękę drobną i kruchą jak teraz

tylko gładką, bez brunatnych gmerków przemijania

poczekaj tatku - jeszcze dzień nie doszedł do zmierzchu

Ewa Pilipczuk, 3.12. 2019 r.

Mili moi! Z okazji zbliżających się świąt Bożego Narodzenia życzę Wam zdrowia, wszelkiego dobra i piękna. I żeby w każdym z Was na zawsze pozostała cząstka dziecka... małej dziewczynki lub małego chłopca.
A poza tym Do Siego Roku!

Listopad. Liście, jak listy serdeczne...

Trochę moich liściastych wędrówek przez listopad... Łazienki warszawskie, Polesie, Park Czartoryskich w Puławach i Ogród Saski w Lublinie.

Uliczka z mojego wiersza... 

Wracam
(Rodzicom)

Tornister był pełen waszych ciepłych rąk

na zeszytach staranie obłożonych

na piórniku i śniadaniówce w kwiatki

wszystko pachniało kochaniem

buciki sznurowane krawężniki wysokie

przy kocich łbach zawsze szły z nami

a później poszły donikąd razem z turkotem furmanek

tak jak i ogród zaklęty dziś w kamień

tak jak i niebo nad niskim parterem

na którym wypatrywaliśmy tej jednej

mamo tato jest pierwsza gwiazdka

stół już spływał wigilijnym obrusem

a potem zabrał się z wami na wieczny odpoczynek

tamta uliczka przytuliła się do wiersza

co za szczęście że wskazała mi drogę

na dziś na jutro na zawsze

Ewa Pilipczuk, 26.10.2019 r.

Październik - urodzinowo :)

Październik - malarz-pejzażysta chodzi po Skansenie Muzeum Wsi Lubelskiej. Czy trzeba coś dodawać? Trwa festiwal jesiennych barw, zapachów i szelestów, wystarczy popatrzeć i posłuchać. Urodziny częściowo spędziłam w skansenie :)

Okno z widokiem na wczoraj...

Okno z widokiem na wczoraj

splotły się moje lata

w materię z dziwnej przędzy

znów liści spadłych zapach
wśród wierszy

niedzisiejszych

wtuliły się pamiątki

z uśmiechów w krzywe lustra

wśród cieni dawnych świątyń

wiatr zapomnienie

usłał

miraże z kadrów wiosny

zdążyły już pożółknąć

a w oknie światła kosmyk

znów kwadrans mam

przed szóstą

Ewa Pilipczuk, 19.10.2019 r.

Lato na końcowym...

Dębki, koniec sierpnia 2019 r. I co tu wybrać, jak zrobiłam setki zdjęć, a bloger przyjmuje zaledwie kilkanaście... chyba najpiękniejsze były wysepki wrzosowe. Do obejrzenia wieku, wielu innych zapraszam na mój profil na Facebooku.

Słońce zachodziło codziennie, ale nie zawsze tak pięknie...

Wiekowe buki w Rezerwacie Rozewie.

Tracze nurogęsi.

Szczęściara z prawdziwkiem :) I oczywiście z nieodłącznym plecakiem.

Wrzosowiska w Dębkach.

Tracz nurogęś, było ich około 30 sztuk, to już pewnie na przelotach...

Nadmorski borowik wrzosowy. Było ich sporo, przywiozłam dwa słoiki ususzonych :)

Przed zmierzchem

Cisza utonęła

w turkusowym szalu

lekko splisowanym wiatrem
jak nasze dłonie drapowane

ścieżkami czasu

stoimy na wydmach

spokój posiwiałych sosen

splata się z cichym kwileniem mew

ciągnących za sobą
mglisty przedwieczerz

jeszcze biała grzywa dobija do brzegu
by w półmroku zginąć
i za chwilę nokturn
z rozsypanych gwiazd
w tajemnicy bezkresu
z szumem „na zawsze-gdzieś tam”

zasypia świat w kołysce fal
z wrzosowym preludium
jesieni

Ewa Pilipczuk, 27.08.2018 r.

* * * * * * * * * * * * * *
a to już najnowszy wiersz... wrześniowy. Drucik
(Tacie w 80. rocznicę wybuchu wojny) 

W gimnazjum mówili na ciebie Drucik
szesnastoletni radiotelegrafisto na Bramie Krakowskiej
pierwszego września trzydziestego dziewiątego
w szkole lubiłeś zabawę radiostacją
ti ti ti - ta ta ta - ti ti ti 

za młody na strach nadlatujący z bezchmurnego nieba
(po twoich opowieściach wiem że taki błękit zabija)
bo przecież wojna potrwa najwyżej dwa tygodnie
bo przecież Anglia i Francja
bo przecież Jezus Maria 

wtedy nie wiedziałeś
że Żyda można spalić w piecu
nie myślałeś o głodzie wrzodach i wszach
skąd miałeś wiedzieć szesnastoletni Druciku
że stenem można tak szybko 

o leśnej bezdomności z baldachimem nieba
chroniącej na tymczasem
przed śmiercią nienawiścią i pogardą
co ci się tam śniło w zatęchłych ziemiankach
kiedy bajki i pieśni matki dawno zamilkły 

albo w celi w Sztumie z gwoździem w ścianie na koszulę
w mokrym karcerze pod okiem wyzwoliciela w judaszu
gdy twoje dwadzieścia dwa lata urosły nagle
do niebotycznych rozmiarów starca
z przestrzeloną młodością 

przeżyłeś pocerowany przez czas
szesnastoletni Druciku
resztę życia poskładałeś z miłości
i świątków których rzeźbiarze
dawno pomarli 

ale pamięć nie miała krawcowej
wracała uparcie po stromych schodach
twojej starości
do końca 

Ewa Pilipczuk, 1.09.2019 r.

Z kalendarza sierpnia

Skoro już sierpień, to niech będzie słoneczne mrugnięcie :) I kilka kwiatów z mojego ogródka. Dwa ostatnie zdjęcia to moje prywatne wydarzenia. Jeszcze z końca lipca.

Grzybień w moim stawiku.

Dalia z rusałką pawikiem. 

Kwiaty hibiskusa.

Moja ulubiona róża "Westerland".

Słoneczniczek szorstki.

Dzielżany. Typowe kwiaty późnego lata i wczesnej jesieni. 

Pożegnanie z liliami. Ostatnie kwitnące tego roku.

Owoce róży jabłkowitej.

I trochę prywaty :) Ja w skansenie lubelskim po żniwach. Zdjęcie z 21 lipca 2019 r.

... i jeszcze raz ja... moje małe prywatne  święto i wielka satysfakcja. To było jeszcze w lipcu. Zostałam uhonorowana Krzyżem Wolności i Solidarności za działalność opozycyjną na rzecz odzyskania przez Polskę niepodległości w stanie wojennym.

Z kalendarza sierpnia 

Karmią się z doskoku motyle i łątki
nie bojąc się stracha w dziurawej kapocie
słonecznym refleksem aż kipią podołki
wszędobylskich kałuż
i rannych zaroszeń 

na polach pożniwne słychać rekolekcje
w rżysku rozmodlonym gawronim różańcem
stare grusze w sadach pięknieją rumieńcem
wśród szpaczych pogwarek
i wróblich utarczek 

jarzębiny strojne w bogatą okrągłość
na bocianich gniazdach czas ciszę rozpostarł
cóż że chłodne noce - tak ciepło mi z tobą
w naszym kalendarzu
zawsze późna wiosna

Ewa Pilipczuk (z tomiku „Po wpół do”)

***************

Błogosławiona poduszka
(kołysanka)

W czas krótkich nocy
wiatr zagrał w olchach
ziewnęła szafa
skrzypem złowieszczym

a skrajem nieba
jak chwiejny kloszard
w ciemnym zaułku
wędruje księżyc

wypłowiał zapach 
lata z maciejką
pod Drogą Mleczną
słowik też zamilkł

tylko poduszka -
z puchu puzderko
błogosławiona
bo między nami

Ewa Pilipczuk, 1.08.2019 r.