Cichość...

A jak cichość, to przyroda. Moje widoki z okna i z ogrodu. Fotki między postem, a postem...

Zaraz po tęczy, tego samego wieczoru zakwitła moja królowa jednej nocy.

Grzybień w oczku wodnym.

Pierwszy w tym roku słonecznik.

Rusałka pawik na sadźcu konopiastym.

Dostojka malinowiec na kwiatach oregano (lebiodki).

Klematis, odmiana "Lech Wałęsa".

Na dobranoc i do wiersza... widok z mojego balkonu.

Cichość
 
Jest takie miejsce w twoich dłoniach
gdzie pośpiech nie ma już znaczenia
niepokój w kącie cicho skonał
codzienny odmawiając brewiarz
 
wieczorną mantrę mruczą wieże
zasnęła wena na latarniach
nie chcąc mocować się dziś z wierszem
zmęczona czy też inter arma... * 
 
Na skrzyżowaniu dnia i nocy
oniemiał czas bezwiednie stanął
smutek ze wstydu mgłą się okrył
bo napotkamy wspólne rano
 
(*inter arma silent Musae – sentencja łacińska:„wśród oręża milczą muzy”)

Ewa Pilipczuk, 27.07.2017

Pomiędzy drzewami

Kocham drzewa i często je fotografuję po drodze. Te z moich ostatnich lipcowych wędrówek - Ogród Saski, skansen, Ogród Botaniczny i gdzieś za miastem.

Po drodze trafił mi się taki gość - dzięcioł zielony.

Te huncwoty myślały, że ich nie widać, a cała grusza aż chodziła od szpaczych pogwizdów.

Kasztanowiec żółty.

Laskowikowe w tym roku obrodzą.

Tak, tak... jarzębiny już czerwienieją...

Pomiędzy drzewami

Tu każdy cień jest inną opowieścią

do pary albo samotny

pełen zmurszałych dźwięków

i ptasich pogwarek

latem na mansardzie konarów

w smudze słońca

miodny pośpiech intonuje dzień

zanim zielony wieczór

dokona zmiany warty

na cichnący granat

pozwól jeszcze

onirycznym listopadem

wtańczyć się w krąg lecącego złota

pobiec śladem wiersza

na skrzydłach szepczących metafor

to więcej niż zobaczyć
to odczuć kołysanie słów

oddech absolutu

w sekrecie wieczności

z przesłaniem na jutro

aby ostatnim listkiem wpadł

cichuteńko

w czyjąś pamięć.

Ewa Pilipczuk, 9.07.2017

Czerwcowym schyłkiem

Po ostatnich upałach i nawałnicach zapraszam do krainy łagodności. Ogród Botaniczny UMCS w Lublinie, fotki z minionego tygodnia. Z wyjątkiem Rudej. Tę spotkałam wczoraj na cmentarzu. Tu aleja starych, zabytkowych lip. 

Nad  stawem.

Funkie.

Urocza Ruda :) Dostała trzy orzechy, to się wdzięczy.

Sjesta w koniczynie. Dzieci odchowane, matki odpoczywają.

I lipowa kwiecistość do wiersza...

 Czerwcowym schyłkiem

Lipa w zapachu miodu tonie

w opłotkach sennie gwarzą malwy

czerwiec upałem głosi koniec

ptaszęcym jutrzniom

inwokalnym

Parują zmierzchy szafirowo

na cienkiej strunie księżyc brzdąka

półmrok rozkłada pościel nową
w obłocznych tiulach

i koronkach

Błądzące myśli pośród komet

w liturgii nocy mają zenit

chór dni powtarza antyfonę

z naszym dwugłosem

ku jesieni

Ewa Pilipczuk, 29.06.2017 r.